ေရႊလင္းေျမ

အပိုင္း (၁)

“တေကာင္း အဘိရာဇာ ဒို ့ဗမာ သာကီမ်ိဳး ဟာမို႔၊ မညႇိဳးဂုဏ္ေတဇာ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေရးတဲ့ သူကလည္း ေရး၊ ဆိုတဲ့ သူေတြ ကလည္း အားပါးတရ ဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္ကို တက္ႂကြ ေစတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း မွာေတာ့ အလိုလို ေနရင္း ေသြးနထင္ ေရာက္ၿပီး ဘ၀င္ ေလဟပ္တဲ့ အယူအဆ မ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရွးဗမာ ေတြဟာ ဆင္းရဲတယ္၊ ရိုးသားတယ္၊ ေရွး အစဥ္အလာ ပါရာဒိုင္း ေဘာင္အတြင္းမွ ႐ုန္းထြက္ ျခင္းငွာ မစြမ္းသာ ေလာက္ေအာင္ နာခံ ေသ၀ပ္ တတ္တယ္။ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲ ၾကတယ္။

တခ်ိန္တည္း မွာပဲ မိုက္တယ္၊ အတယ္၊ ေခတ္ေနာက္ က်တယ္၊ ႐ိုင္းတယ္၊ ၃၈ ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္ကို ဦးထိပ္ထား အေၾကာင္း ျပျပီး အအားေန အပ်င္းေထြ တတ္ေသးတယ္။ ဝတ္ဖို ့စားဖို ့ဖ်င္ထည္ ရက္လုပ္တဲ့ ၀ါဂြမ္း စိုက္ပ်ိဳးမႈ နည္းပါးေတာ့ အကၤ်ီ မကပ္ပဲ ေက်ာေျပာင္ ႀကီးေတြနဲ ့ ေနေလ့ ရွိၾကတယ္။ ရာသီဥတု ကလည္း ပူအိုက္ေတာ့ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြား သေပါ့။ ေလလည္ မိရင္ ေသမေလာက္ ရွက္ၾကျပီး သားသည္ အေမေတြ က်ေတာ့ ရင္တံုးလံုး နဲ႔ မရွက္ မေၾကာက္ ေနၾက ျပန္ေသးတယ္။ ေယာက်ၤား ထိုးကြင္း၊ မိန္းမညွင္း၊ ဒါကိုပဲ အလွတပါး လို႔ ယူဆ ၾကျပန္တယ္။

သံုးဖက္က ေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္း၊ က်န္ တစ္ဖက္က ပင္လယ္၊ ကာဆီး ခံထား ရတဲ့ ေျမကို ပိုင္ဆိုင္ ၾကတယ္။ နည္းနည္းေလာက္ အပင္ပန္း ခံၿပီး ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳး လိုက္႐ံု နဲ႔ စား၀တ္ ေနေရး တစ္ႏွစ္ ပါတ္လံုး အတြက္ လံုေလာက္ လြယ္ကူစြာ ရရွိ ႏိုင္တယ္။ စားေရ ရိကၡာ အတြက္ေၾကာင့္ ရပ္ေ၀း သြား ရွာေဖြဖို႔ မလို။ မသြားရင္ မျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိရင္ ကိုယ္ေနထိုင္ တဲ့ ေနရာ ကေန ေရျခား ေျမျခား၊ တိုင္းတပါးကို သြားေရာက္ ခ်င္စိတ္ မရွိ၊ တကယ္လို ့သြားခ်င္ ဦးေတာ့၊ သြားဖို႔ရန္ လြယ္ကူတဲ့ လမ္းေၾကာင္းလည္း မရွိပါ။ ဒီအေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ ေခတ္ေနာက္က်၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ တိုးတက္မႈ၊ လူေနမႈ စနစ္ေတြ နိမ့္က်ခဲ့ရရွာတယ္။ ဗမာ မဟုတ္ပဲ အျခား လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ဒီေဒသမွာ လာေရာက္ အေျခစိုက္ ခဲ့ရင္လည္း ဒီလိုပဲ ေခတ္ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ ခဲ့မွာ ပါပဲ။ ကာလံ၊ ေဒသံ ေၾကာင့္ေပါ့။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လူမ်ိဳးျခား ေတြဟာ ပင္လယ္ နဲ႔ ေတာင္တန္း ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ လာၿပီး ေဒသခံ ျမန္မာတို႔ ဆီ ေရာက္ခဲ့ ၾကတယ္၊ စီးပြား ရွာဖို႔၊ ကုန္သြယ္ဖို ့အဓိက ဆိုေပမဲ့ လို ့သူတို႔ရဲ ့ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့ထံုးစံ ေတြလည္း တႏြယ္ငင္ တစင္ပါ,ပါလာတာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ေတာ့ ဗုဒၶရဲ့ တရားေတာ္ ေတြကို ျမန္မာတို႔ သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္ ခဲ့ၾကတယ္၊ အတူယူတယ္၊ လိုက္နာ က်င့္သံုး တယ္။ ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္ အဖြဲ ့အစည္းရဲ့ မူပိုင္ အရာလို ့ေတာင္ ထင္လာ ၾကတယ္။

ဒီလို နဲ႔ပဲ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ စနစ္ကို အမ်ား နည္းတူ ထူေထာင္ ၾကတဲ့ အခါ ရွင္ဘုရင္ လုပ္တဲ့ သူက ဘာသာေရး တရားေတြထဲ ပါေနက် ဇာတ္လိုက္ ေက်ာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ဘုန္းကံ ႀကီးမားတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ၊ အမ်ိဳးျမတ္ေသာ ဘုရင္ မင္းတရား ေတြနဲ႔ ဇြတ္အတင္း ေဆြမ်ိဳး စပ္ၾက ေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဆြစဥ္ မ်ိဳးဆက္ မဟုတ္ပဲ ၾကားက ေဖာက္ၿပီး ဘုရင္ ျဖစ္လာတဲ့ ငတပါး မင္းေတြ ဆိုရင္ ပိုၿပီး ေျပာတတ္ ၾကတယ္။

“ငါက ဘုရား ဗ်ာဒိတ္ ရတဲ့ သာသနာျပဳ မင္းေပါ့။ မ်ိဳးရိုး ကလည္း အင္မတန္ ႀကီးတယ္။ ေဂါတမဘုရား နဲ႔ တိုက္ရိုက္ ဆက္တဲ့ အမ်ိဳးပဲ။ မစၦိမ ေဒသက သာကီ၀င္ ကြဲ ့။ သာကီ၀င္ ဆိုတာ ကလည္း ကမၻာမွာ ပထမဆံုး ေပၚတဲ့ မဟာ သမတမင္း ရဲ ့အဆက္ေပါ့” ဆိုၿပီး လုပ္ဇာတ္ထြင္ ေျပာရ ရွာတဲ့ မင္းမ်ိဳး ေတြကို ငတပါးမင္း ေခၚတယ္။

ထိလိုင္မင္ ေခၚ က်န္စစ္သား၊ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ၊ ဟံသာ၀တီ ဆင္ျဖဴရွင္ နဲ႔ အေလာင္းဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ် တို႔ဟာ ဘုရင္ မ်ိဳးရိုး မဟုတ္ပဲ မင္းတက္ ျဖစ္ေတာ့ ငါ့ အမ်ိဳးဟာ ျပာေမွး မီးခဲလို ခဏ တိမ္ျမဳပ္ ေနရွာတာ။ အရင္း စစ္ေတာ့ ဘုရားမ်ိဳးကြ လို ့ ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းေအာင္ ရွာႀကံ ေႂကြးေၾကာ္ ရရွာတယ္။ ဒါမွ လူေလးစား မွာလို႔ ထင္ၾက တာကိုး။ ရာဇ၀င္ ဆရာမ်ား လည္း ရွင္ဘုရင့္ မ်က္ႏွာ ၾကည့္ၿပီး ထမင္းစား ရတဲ့ လူေတြ ဆိုေတာ့ ဘုရင္ လုပ္သမွ် ဟုတ္သပ ေပါ့ေလ။
တကယ္ ေတာ့လည္း ေရွး ျမန္မာႀကီး ေတြဟာ လူက ျဖစ္တဲ့ လူသားေတြ ပီပီ တခါတေလ ေတာ့လည္း ခ်စ္ဖြယ္၊ ျမတ္ႏိုးဖြယ္၊ သနားဖြယ္၊ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္း ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ ၿပီး ၾကင္နာ သနားစိတ္ ရွိၾကမွာ ေျမႀကီး လက္ခတ္ မလြဲ။ တခါတေလ ေလာဘမုန္တိုင္း၊ ေဒါသမုန္တိုင္း၊ မာနမုန္တိုင္း ထန္လာရင္ ရက္စက္၊ ၾကမ္းၾကဳတ္၊ မိုက္မဲ၊ ရိုင္းစိုင္း၊ အက်င့္ပ်က္ ၾကမွာလည္း ေသခ်ာေပါက္ ေပါ့။ေျမၾကီးကို မွီခို စားေသာက္ေသာ လူပီသေသာ လူသားႀကီးေတြ ကိုးဗ်ာ။

ကိုးကား။

* ဖိုးစိန္၊ ပညာ၀န္၊ အပါတ္စဥ္အညာေဆာင္းပါးမ်ား
* ဘေဆြ၊ ရန္ကုန္၊ ျမန္မာျပည္သား
* သန္းထြန္း၊ ေဒါက္တာ၊ နယ္လွည့္ရာဇ၀င္




ေမတၱာ ကရုဏာ ေစတနာျဖင့္
စလင္းဇင္ေယာ္
စုစည္းရွာေဖြတင္ျပသည္။