ေရႊလင္းေျမ

ေဒၚနယ္လ္ ထရမ့္(ပ္)၏ စကား တစ္ခြန္းကုိ ေရွးဦးစြာ ျပန္ေျပာျပ ခ်င္ပါသည္။ သူ႔ကုိ လူေတြက ကိစၥအလုံးစုံ သိေသာသူ ဟူ၍ အထင္မွားတတ္ၾကသည္တဲ့။ အမွန္ေတာ့လည္း အေၾကာင္းအရာ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ သူသိေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ အေသအခ်ာသိေနသည္က အရာအားလုံးကုိ သူ မသိဆုိေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္ ဟုဆုိသည္။ ထုိအခ်က္သည္ အသိပညာ ရွာေဖြေရးတြင္ လြန္စြာအေရးၾကီးသည္မွာ သံသယျဖစ္ဖြယ္ မရွိပါ။ အသိပညာတုိ႔၏သေဘာမွာ နယ္ေျမကန္႔သတ္၍ရေကာင္းသည္မဟုတ္။ မိမိကုိယ္ကုိ အလုံးစုံသိျပီ၊ တတ္ျပီဟု ယူဆျခင္းသည္ မိမိ၏ စဥ္းစားေတြးေခၚႏုိင္စြမ္းအား ( တနည္းအားျဖင့္) မိမိ၏ ဦးေႏွာက္ကုိ မိမိဘာသာ သင္းကြပ္ပစ္လုိက္ျခင္းႏွင့္ တူပါသည္။ အဆုံးမရွိေသာ ပညာေရးနယ္ပယ္တြင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ေလ့လာသင္ယူျခင္း (Continuing Learning ) သည္သာ အေကာင္းဆုံးေသာ ခ်ဥ္းကပ္မႈ ျဖစ္သည္။
ေရွးအခါက ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဒိသာပါေမာကၡၾကီးမ်ားရွိရာ ကုိယ္ပုိင္စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေလ့လာ သင္ယူရသည္။ အဆုိပါဆရာၾကီးက သူ႔ေက်ာင္းတြင္ ေနာက္ထပ္သင္ေပးစရာဘာမွ်မရွိေတာ့ဟုဆုိမွ ေက်ာင္းဆင္းခြင့္ ျပဳလုိက္ၾကသည္။ ဤအခ်က္သည္ အတတ္ပညာစုံသြားျပီဟုသတ္မွတ္သည့္သေဘာလား..၊ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေခတ္တြင္ ဘာသာရပ္တစ္ခုခုကုိ တကၠသုိလ္မ်ားတြင္ သြားေရာက္သင္ၾကားသည့္ အခါမွာလည္း ၄ ႏွစ္ျဖင့္ ဘြဲ႔တစ္ခု ရလာသည္၊ ေနာက္ထပ္ ၂ႏွစ္ အခ်ိန္ထပ္ေပးပါက မဟာဘြဲ႔ရဦးမည္။ ျပီးလွ်င္ ပါရဂူဘြဲ႔ရသည္အထိ ဆက္လက္ ေလ့လာႏုိင္ပါေသးသည္။ အကယ္၍ ပါရဂူဘြဲ႔ရခဲ့သည္ဆုိလွ်င္ေရာ ျပီးျပည့္စုံသြားသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါမည္ေလာ..၊ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ဘ၀မ်ားကုိ စာသင္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္သာ ျမဳပ္ႏွံထားရေတာ့မည္လားဟု ေမးစရာ ရွိလာပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္သည္ လက္ေတြ႔ ဘ၀ထဲသုိ႔၀င္ရန္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္မည္နည္း ဟု ေစာဒက တက္ႏုိင္ပါေသးသည္။
အမွန္ေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားသည္ ဘ၀၏ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ အကုန္လုံးမဟုတ္။ ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသုိလ္မ်ားသည္ပင္ ပညာေရး၏ အစိတ္အပုိင္းသာ ျဖစ္သည္။ အရာအားလုံး မဟုတ္ျပန္ပါ။
အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသုိလ္မ်ားသုိ႔ ပညာရပ္မ်ား ေရာက္ရွိလာပုံကို သတိထားမိပါလိမ့္မည္။ ပညာရပ္မ်ားသည္ ျပင္ပနယ္ပယ္မ်ားမွတဆင့္ သက္ဆုိင္ရာပညာရွင္တုိ႔၏ ေဖာ္ထုတ္ေတြ႔ရွိမႈ၊ ၾကိဳးပမ္းမႈတုိ႔ေၾကာင့္ စာအုပ္စာတမ္းအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ႏုိင္ခဲ့့ျခင္းႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး မ်ားသုိ႔ ဆက္လက္ေရာက္ရွိလာျခင္းတုိ႔ကုိ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
ေက်ာင္းမ်ားသည္ ပညာရပ္ကုိ ေခတၱခဏ သုိမွီးထားရာသာျဖစ္သည္။ ထုိျပင္ ပုိမုိျပည့္စုံလာေအာင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ဆရာ ပူးေပါင္း အားထုတ္ရာေဒသလည္း ျဖစ္သည္။ ထာ၀ရ ဘူမိနက္သန္ မဟုတ္ပါ။ စဥ္ဆက္မျပတ္ သင္ယူျခင္း၏ ဆုိလုိရင္းသည္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွ ထြက္ခြါလာသည့္တုိင္ ျပင္ပမွာပါ မ်က္ေျခပ်က္ ခံလုိက္ရန္မဟုတ္ဘဲ ဆက္လက္ေလ့လာေနဖုိ႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ျပႆနာက စဥ္ဆက္မျပတ္ ေလ့လာသင္ယူျခင္း ( အျခားနည္းျဖင့္ဆုိရေသာ္ ) ဘ၀တေလွ်ာက္လုံးသင္ယူျခင္း ( Life-long learning ) ကုိ စိန္ေခၚေနေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ယခုေခတ္မွာ ပညာသင္ရျခင္းသည္ တံဆိပ္လွလွခပ္ႏွိပ္ထားေသာ ေအာင္လက္မွတ္ရဖုိ႔သာ အဓိကျဖစ္သည္၊ အမွန္တကယ္ တတ္ေျမာက္ဖုိ႔ မလုိအပ္ဟု ခပ္ညည္းညည္း ေျပာဖူးသည္။ အမွန္တကယ္ တတ္ေျမာက္ျခင္းမရွိဘဲ ေအာင္လက္မွတ္ရလာျခင္းသည္ သူ႔အျပစ္လား၊ ေအာင္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးလုိက္ေသာ ေက်ာင္း၏အျပစ္လား.. သူ ခြဲျခားမျပခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အမွန္တကယ္ တတ္ေျမာက္မလာသူ တစ္ဦး၏ ပညာေရးအေပၚ သံသယရွိမႈႏွင့္ ေအာင္လက္မွတ္အေပၚ အသုံးခ်စိတ္ကဲေနမႈတုိ႔ကုိ ဆက္လက္ စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့သည္။
မိတ္ေဆြသည္ အစထဲက ပညာရပ္ကုိ အသုံးခ်ဖုိ႔သင္ခဲ့သည္မဟုတ္၊ ေအာင္လက္မွတ္ကုိ အသုံးခ်ဖုိ႔သာ လုိရင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ မထူးဆန္းသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ သူလုိလူ အမ်ားအျပားရွိေနျခင္းႏွင့္ သူတုိ႔အားလုံး၏ အေတြးအေခၚ၌ ပညာေရးသည္ အလုပ္ရဖုိ႔အတြက္သက္သက္ ရည္ရြယ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ပညာရပ္တစ္ခုသည္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ရဖုိ႔အတြက္ အဓိကက်ေသာ္လည္း၊ ဘ၀တြင္ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ဖုိ႔အတြက္ပါ အသုံး၀င္ေသးသည္ကုိ ေမ့၍မျဖစ္ပါ။ ေက်ာင္းမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အထူးျပဳထားေသာ ဘာသာရပ္ကုိသာ သင္ၾကားေပးႏုိင္သည္္မဟုတ္၊ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ထဲတြင္ မပါသည္ မ်ားကုိလည္း သင္ၾကားေပးတတ္ၾကပါသည္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ ကုိယ္က်င့္တရား၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္နည္း ယွဥ္ျပိဳင္ၾကိဳးစားလုိစိတ္၊ စိတ္ေနစိတ္ထားျမင့္ျမတ္ပုံ၊ တာ၀န္ခံႏုိင္စြမ္း ႏွင့္ အျခား ..အျခားေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ…။
အစထဲက အလုပ္ရဖုိ႔ေလာက္သာ ရည္မွန္းခဲ့သူမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ အလုပ္ရလာခ်ိန္တြင္ စဥ္ဆက္ မျပတ္ ေလ့လာသင္ယူျခင္းကုိ ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ၾကသည္။ တခါတရံ လုပ္ငန္းလုိအပ္ခ်က္အရ  မြမ္းမံ သင္တန္းမ်ား ထပ္မံတက္ေရာက္ဖုိ႔ ရွိသည့္အခါမွာပင္ အပုိအလုပ္ဟု မွတ္ထင္လာၾကသည္။ သူတုိ႔၏အသိပညာမွာ တုိးတက္မလာသည့္အျပင္ ေခတ္ေနာက္က်က်န္ေနေတာ့သည္။ ပူးတြဲျပႆနာမ်ားက သူတုိ႔သင္ၾကားထားေသာ ပညာရပ္ကုိ လုပ္ငန္းခြင္ထဲတြင္ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အသုံးခ်၍မရျခင္းႏွင့္ ပညာရပ္အေပၚမူတည္၍ လစာသတ္မွတ္ေသာ အေလ့အထ အားနည္းသည့္ဒဏ္ကုိ ခံစားရျခင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။
အလုပ္ေခၚေသာ ေၾကာ္ျငာအမ်ားစုတြင္ ေလွ်ာက္ထားသူသည္ ဘြဲ႔တစ္ခုရွိရမည္ဟုသာ ေယဘူယ် ေဖာ္ျပ ထားတတ္ၾကသည္။ မည္သည့္ဘြဲ႔ရမွျဖစ္မည္ကုိ သဲကြဲစြာ သတ္မွတ္ထားသည္က အနည္းစုျဖစ္သည္။ အလုပ္ရွင္မ်ားဘက္ကလည္း မည္သည့္ဘြဲ႔ရပင္ ျဖစ္ေနပါေစ၊ လုိရာသုံး၍ရသည္ဟု ထင္မွတ္ေနတတ္သည္။ ဘြဲ႕ေတြသာ ကြဲျပားခ်င္ကြဲေနႏုိင္သည္၊ ဘြဲ႕လက္မွတ္ ကုိင္ေဆာင္သူမ်ား၏ အဆင့္သည္ ထူးမျခားနား ျဖစ္ေနပုံရသည္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံတြင္ ဤအခ်က္က ေရတုိအတြက္ အဆင္ေျပေသာ္လည္း ေရရွည္မွာ ဒုကၡမ်ားႏုိင္ပါသည္။ ေရတုိအတြက္ အဆင္ေျပသည္ဆုိျခင္းမွာ သူလုိကုိယ္လုိဘြဲ႔တစ္ခုရထားသူမ်ားအတြက္ အလုပ္ရႏုိင္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ားျခင္းျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ ဘြဲ႔ရျပီး အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနေသာျပႆနာကုိ လက္တေလာ ေျဖရွင္းႏုိင္သည္။
ေရရွည္အတြက္ ဆုိးက်ိဳးမ်ားမွာ ကုမၸဏီမ်ားအတြက္ လုပ္ငန္းခြင္၌ အမွန္တကယ္ သင့္ေတာ္ေသာ၀န္ထမ္းကုိ မရႏုိင္ျခင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ တကၠသုိလ္တက္ရန္ ဘာသာရပ္ေရြးခ်ယ္သည့္အခါ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ဖုိ႔ သတင္းအခ်က္အလက္မျပည့္စုံျခင္း ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္လည္း စာသင္ခန္းမွ လုပ္ငန္းခြင္ သုိ႔ အေရာက္ပုိ႔သည့္စီမံခ်က္မ်ား ( School to Work Program) ခ်မွတ္ရန္ ခက္ခဲျခင္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ႏုိင္ငံျခားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ သူ႔ညီမအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးဖူးသည္ကုိ အမွတ္ရမိသည္။ သူမသည္  ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ မသြားမီ ျမန္မာျပည္၌ အလယ္အလတ္အဆင့္အဂၤလိပ္စကားေျပာ ၃လသင္တန္းကုိတက္သြားခဲ့၏။ သူမအတြက္ ထုိ ၃လသင္တန္းႏွင့္ သင္တန္းမွေပးေသာ လက္စြဲစာအုပ္ ပါးပါးေလးတစ္အုပ္မွာ အလုံးစုံေသာ အဂၤလိပ္စကားကုိ သင္ေပးႏုိင္စြမ္းရွိသည္ဟု ယူဆေနသည္။
အဂၤလိပ္ျမန္မာအဘိဓါန္စာအုပ္ေကာင္းေကာင္း သူမမွာ မရွိ၊ အီဒီယမ္အေၾကာင္း ဘာမွနားမလည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမ ႏုိင္ငံျခားတြင္ အလုပ္ရသည္။ အနည္းအက်ဥ္းေျပာတတ္ေသာ အဂၤလိပ္စကားသည္ အင္တာဗ်ဳး ေအာင္ဖုိ႔အတြက္ႏွင့္ အလုပ္ထဲတြင္ ႏုိင္ငံျခားသားအခ်ိဳ႕ျဖင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္ အေထာက္အကူျဖစ္သည့္အခါ သူမသည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဂၤလိပ္စာ အလြန္တတ္သည္ဟု ထင္သြားသည္။  ဆက္လက္သင္ယူေလ့လာမႈကုိ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့။
ေနာက္ ၂ ႏွစ္အၾကာ ဒစ္ပလုိမာ သင္တန္းတစ္ခု တက္ရန္ အဂၤလိပ္စာအရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲေျဖရေသာ အခါ သူမ မေအာင္ျမင္ခဲ့။ သူမ၏ အလယ္အလတ္အဆင့္ အဂၤလိပ္စာသည္ ႏုိင္ငံျခားတြင္ ၂ ႏွစ္ေနျပီးသည့္ တုိင္ ထူးျခားျပီး မတုိးတက္လာျခင္းမွာ အ့ံၾသစရာမဟုတ္ပါ။ စဥ္ဆက္မျပတ္သင္ယူေရးအတြက္ အျခား ေသာ အဟန္႔အတား တစ္ခုကေတာ့ အနည္းငယ္မွ် သိထားသေလာက္ျဖင့္ ေခတၱခဏအလုပ္ျဖစ္ေနသည့္အေပၚ ေကာက္ခ်က္ လြဲေနျခင္းဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။
ပုိ၍ဆုိးသည္က မိမိကုိယ္မိမိ အဆင့္ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္ လူတလုံးသူတလုံး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လုိစိတ္မ်ား ရွားပါးကုန္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ဤသုိ႔အလြယ္တကူ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၾကပါလိမ့္..။
ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈကုိ ခံယူကာ လူေတာတုိးလုိစိတ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနျပီလား..၊ နည္းပညာမ်ားတေန႔တျခား တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနျခင္းကုိ သတိမထားမိေလေရာ သလား..၊ ဂလုိဘယ္လ္လုိက္ေဇးရွင္းေခတ္တြင္ မိမိကုိယ္ကုိ ကမၻာၾကီးႏွင့္ယွဥ္၍ ထိန္းညိွထားရမည္ကုိ မသိျခင္းေၾကာင့္လား..၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး၊ ပညာေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္အားလုံးတြင္ ႏုိင္ငံတကာစံႏႈန္း ျဖင့္ ရင္ေဘာင္တန္းလာ ၾကသည္ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳထားျခင္းေၾကာင့္လား..၊ ေမးခြန္းထုတ္စရာမ်ား ျဖစ္လာသည္။
နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလားကေတာ့ ပညာေရးဆုိသည္မွာ ကမၻာၾကီးကုိ ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္ေအာင္အသုံးခ်ႏုိင္သည့္ အစြမ္းအထက္ဆုံး လက္နက္ဟု ဆုိသည္။ မွန္ပါသည္။ ပညာတည္းဟူေသာ လက္နက္သည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘ၀တေလွ်ာက္လုံး ခါးၾကားထဲ ထုိးထည့္ထားရမည့္ လုိင္စင္ရ လက္နက္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထုိလက္နက္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ေနသူမ်ားသည္ သူရဲေဘာေၾကာင္သူမ်ားသာ ျဖစ္ျပီး၊ ထုိလက္နက္ကုိ လူတုိင္းမွာ တပ္ဆင္ ေပးႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားသူတုိင္းသည္ ရဲရင့္ေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ရႈံးနိမ့္သူမ်ားကေတာ့ ထုိလက္နက္ကုိ အသုံးမခ်သူမ်ားႏွင့္ ပုိမုိထက္ရွလာေအာင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ေသြးရန္ ပ်က္ကြက္သူမ်ားဟု ဆုိရပါလိမ့္မည္။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုသည္ အဆုိပါအခ်က္မ်ားကုိ လ်စ္လ်ဳရႈျပီး ဆက္လက္အိပ္ေမာက်ေနမည္ဆုိလွ်င္ အလြန္တရာ ႏုိးၾကားေနေသာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ားအၾကား ဂုဏ္သိကၡာရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၀န္းက်င္တြင္ အားက်ဂုဏ္ယူစရာမ်ား၊ အတုယူစရာမ်ား မည္မွ်ပင္ရွိေနပါေစ..၊ အသိဥာဏ္ မဖြံ႕ျဖိဳးပါက ဘယ္အရာကုိမွ် နည္းမွန္လမ္းမွန္ သုံးသပ္ႏုိင္မည္မထင္ပါ။ ကုိယ့္လက္ခုပ္ထဲကေရကုိသာ ပင္လယ္ဟု အယူလြဲေနၾကလွ်င္ အမွန္တကယ္ ပင္လယ္ႏွင့္ရင္ဆုိင္ရသည့္အခါ ရွင္သန္ဖုိ႔ေ၀းစြ၊ အသက္ အေသခံရုံသာ ရွိေတာ့သည္။
ပညာေရးအတြက္ အၾကီးအက်ယ္ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံေနၾကေသာ ႏုိင္ငံမ်ားကုိ ျမင္ေတြ႔ရတုိင္း ၊ တုိင္းျပည္၏ အနာဂတ္လွပဖုိ႔အတြက္ လူငယ္မ်ားကုိ စနစ္တက်ျပဳစု ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးေနေသာ အစုိးရမ်ား အေၾကာင္း ၾကားသိရတုိင္း ကြ်န္ေတာ္သည္ ၁၈ ရာစုခန္႔ကေပၚထြန္းခဲ့ေသာ ပရပ္ရွားဘုရင္ ဖရက္ဒရစ္သဂရိတ္၏ အဆုိအမိန္႔တစ္ခုကုိ သတိရမိသည္။ သူကေျပာသည္။
“ပညာတတ္ေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ လြယ္ကူသည္” တဲ့။
အစုိးရေကာင္းဆုိသည္မွာ ပညာတတ္မ်ား၏ ျဖစ္ထြန္းမႈကုိ ၾကိဳဆုိရစျမဲျဖစ္သည္။ ထုိအခ်က္သည္ ၂၁ ရာစုအေရာက္တြင္ ႏုိင္ငံတကာ၌ မၾကံဳစဖူး ပုိမုိလန္းဆန္းသစ္လြင္ေန၏။ မေန႔ကရွိျပီးသား အသိသညာကုိ သည္ေန႔မွာ ထပ္ဆင့္ မမြမ္းမံဘူးဆုိလွ်င္ မနက္ျဖန္အတြက္ စိတ္ခ်ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာ ေခတ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရင္ဆုိင္ေနရပါသည္။
ကမၻာ့လူသားမ်ားအတြက္ အားတက္ဖြယ္ရာေကာင္းသည့္အခ်က္ကေတာ့ ေလ့လာစရာ ဘယ္မခန္းႏုိင္သည့္ အခြင့္ထူးမ်ားႏွင့္လက္လွမ္းမီေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ပညာဆုိသည္မွာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာသာမဟုတ္၊ အင္တာနက္ေပၚမွာ..၊ မီဒီယာေတြေပၚမွာ..၊ ပတ္၀န္းက်င္ထံမွာ..၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြဆီမွာ..၊ အလုပ္ရုံေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ..၊ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ..၊ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမ်ားမွာ.. အစရွိသျဖင့္ ေနရာစုံမွာ လြယ္လင့္တကူေလ့လာႏုိင္သည့္ အားသာခ်က္ေတြ ရွိလာပါသည္။
ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ အဆင့္အတန္းကုိ စာတတ္ေျမာက္မႈသက္သက္ျဖင့္ တြက္ခ်က္ဆုံးျဖတ္ေသာကာလေတြ လြန္ခဲ့ပါျပီ။ ယခုအခါ အဆုိပါႏုိင္ငံတြင္ ကြန္ျပဴတာတတ္ေျမာက္မႈ ( Computer Literacy ) ဘယ္ေလာက္ရွိ သလဲဟု တုိင္းတာေသာေခတ္ ေရာက္လာေနျပီ ျဖစ္သည္။ မၾကာေသးမီက ကုလသမဂၢသည္ပင္ အင္တာနက္သုံးစြဲခြင့္ကုိ အေျခခံလူ႔အခြင့္အေရး တစ္ရပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ ေၾကျငာလုိက္ပါသည္။ အေျခအေနအရပ္ရပ္က အင္တာနက္ ဆက္သြယ္ေရးစီးေၾကာင္းေပၚတြင္ အမ်ားနည္းတူ ကူးမည္လား၊ နစ္ျမဳပ္မည္လားဟု ေမးေနၾကသည္။
ဤအခ်ိန္သည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏အသိဥာဏ္တံခါးကုိ အစြမ္းကုန္ဖြင့္ထားရမည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တဆက္ထဲတြင္ မိမိလုိအပ္သည့္ပညာကုိ လုိအပ္သေလာက္ လြတ္လပ္စြာ သင္ယူႏုိင္ေသာေရခံေျမခံမ်ိဳး ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ေရး တာ၀န္သည္လည္း အဓိကက်ေနပါသည္။ အေရးၾကီးဆုံးမွာ ကမၻာေလာကၾကီး၏ အေျပာင္းအလဲမ်ားတြင္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် လြတ္လပ္စြာပါ၀င္ဆင္ႏြဲႏုိင္ရင္း မိမိ၏ဘ၀အဆင့္အတန္းကုိ ျမွင့္တင္ႏုိင္ဖုိ႔ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ အမိႏုိင္ငံ၏ႏုိင္ငံသားမ်ားအျဖစ္သာမက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကမၻာ့ႏုိင္ငံသားမ်ား ( World citizens ) အျဖစ္ပါ ရႈျမင္ဖုိ႔လည္းလုိအပ္ေနပါသည္။ ထုိကမၻာ့ႏုိင္ငံသားမ်ား ၾကားတြင္ ကြာဟလာသည့္ အသိပညာနယ္နမိတ္ကုိ သည္အတုိင္းၾကည့္ေနရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ပါ။
ဟုိးခပ္ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းသြားတုိင္းၾကားရေသာ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံကုိ တခ်က္ေလာက္ ျပန္လြမ္းၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ အားလုံးသိသည့္အတုိင္း နံနက္ ေက်ာင္းတက္သည့္အခါ ေခါင္းေလာင္းတစ္ခါထုိးသည္၊ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ေခါင္းေလာင္းတစ္ခါထုိးသည္။ ပထမေခါင္းေလာင္းသံက စာသင္ခန္းထဲတြင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပညာျဖည့္ဆည္းဖုိ႔ အခ်က္ေပးသံျဖစ္ျပီး၊ ဒုတိယေခါင္းေလာင္းသံကေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွထြက္ျပီး ျပင္ပေလာကတြင္ ဆက္လက္ေလ့လာၾကဖုိ႔ အခ်က္ေပးသံ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိေခါင္းေလာင္းထုိးသံမ်ားသည္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွွ ေ၀းကြာလာသည့္တုိင္ တျဖည္းျဖည္း တုိးတိတ္ ေမ့ေပ်ာက္သြားဖုိ႔ မေကာင္းပါ။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အသိစိတ္ထဲတြင္ ထုိေခါင္းေလာင္း ထုိးသံမ်ားကုိ တေန႔ႏွစ္ၾကိမ္ခန္႔ အျမဲတေစ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနသင့္ပါသည္။ ထုိအခါ ပထမေခါင္းေလာင္းသံသည္ စဥ္ဆက္မျပတ္ သင္ယူေနဖုိ႔အတြက္ အားေပးေနမွာျဖစ္ျပီး၊ ဒုတိယေခါင္းေလာင္းသံသည္ ဘ၀တေလွ်ာက္ လုံး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ ဂုဏ္သိကၡာျပည့္၀စြာ ရပ္တည္ေနထုိင္ဖုိ႔ သတိေပးေနမည္ဟု ယူဆမိပါသည္။      ။


သူရိယမ်ိဳး



ေမတၱာ ကရုဏာ ေစတနာျဖင့္
စလင္းဇင္ေယာ္
စုစည္းရွာေဖြတင္ျပသည္။